Ik was het kind dat er altijd in slaagde vlekken te maken op een pasgewassen broek, in de hoogste boom te klimmen om er nadien niet meer uit te durven, het kind dat opvangcentrum speelde voor allerlei soorten dieren en de wereld wilde redden. Ik ben nog steeds dat kind. Met dat verschil dat ik de broeken nu zelf moet wassen en de boom meestal ook al zelf uit durf, het opvangcentrum beperkt heb tot paarden en een hond en besef dat de wereld redden begint bij mezelf. Ik wil dat kind blijven. Het water induiken in de winter, slapen onder de sterren, ploeteren door de modder, blote voeten in het gras, glinsterende ogen, voelen dat ik leef. 

Ik koester dat kind.