In juli vertrok ik samen met Cor naar Noorwegen en Zweden. 6 weken lang leefden we afgezonderd van de 'buitenwereld' in de wilde natuur. Hoe we die reis beleefden lees je hier.
Onvergelijkbaar, ondefinieerbaar, onbeschrijfelijk, … het is maar een fractie van de woorden die we zochten om deze reis te beschrijven, en toch lijkt geen ervan de volledige lading te dekken.
Zoals Cam Honan zo mooi zegt:
‘It feels like you have come home, and in so doing have realized that your spirit never really left.’
Zo was het; als thuiskomen. Alsof ik mezelf een beetje verloren was in de drukte van alledag en daar – op die steile toppen, die ruige vlaktes en dichte bossen – eindelijk weer thuiskwam. Gek hoe helder het ons dan wordt, daar in het midden van niks. Hoe dicht we terug komen bij wie we zijn, wat we belangrijk vinden, waar we voor willen staan. Hoe weinig we nodig hebben, met ons huis en voedsel op de rug, ons bad in het meer, onze douche in de rivier en ons toilet in het bos ;).
Dat besef doet een mens relativeren – in de eerste plaats zichzelf. Je leert je plaats kennen, daar waar je maar een heel klein deeltje bent in het grote geheel. Daar waar de dieren nog heersen, te midden van kilometers hoge bergen, ondoorkruisbare rivieren en weidse sneeuwvlaktes.
“Remember your place, many moons have risen and fallen, long before you came”
zingt Xavier Rudd. Die zin zong ik in gedachten, nu nog steeds. Zekerheid creëren, deadlines halen, voldoen aan verwachtingen, … het leek plots zo ver weg, als illusies die we creëren om ons leven zin te geven in het midden van alles. Daar – waar ons leven bestond uit de eenvoud van ademen, eten, slapen en de ene voet voor de andere zetten, moest ik lachen om mezelf. Om hoe veel belang ik mezelf en mijn bezigheden toe-eigen, hoe ik mezelf als middelpunt zie van mijn kleine wereld, hoe belangrijk alles lijkt - te midden van alles. En hoe ik daar – in het midden van niks – op mijn plaats gezet werd, waardoor er terug plaats kwam voor wat er echt toe doet. Het deed me klein en krachtig voelen tegelijkertijd.
'Hoe veel je kan leren’, mijmerde ik, 'hier in het midden van niks’. Cor lachte en zei: 'Kijk eens rond u meisje, dit is niet niks, dìt is het midden van alles’.